İlham Qəhrəman
Qırılan ağaclara elegiya
1
Hər gecə baltalar
çarxa verilən,
Hər səhər ağacı
kəsilən şəhər.
Hər kəsilən ağac boyu
əli Allah ətəyindən
üzülən şəhər.
2
Gör nə vaxtdı qara bayram,
Qara aydı ağaclara.
Üstə amanat yuvalar,
Kimlər qıydı ağaclara?!
Kimsə acımadı belə,
Vecinə heç kəs almadı.
Kölgə saldıqları şəhər
Onlara kölgə salmadı.
Balta səsinə diksinib
Ağaclar yol boyu ağlar.
Sərvi, zeytunu, çinarı
Ocaqda qol-boyun ağlar.
Şamları doğrayan kişi
Evinə hanbala gəzir.
Qurduqları yuvaları
Quşlar ana-bala gəzir.
Asfalta aşanda gördüm,
Gördüm nə təhər
yıxılır.
Hər yıxılan ağac ilə
Yıxılır, şəhər yıxılır.
Çıxmaz Bakının
yadından,
Ürəyində yara qaldı.
İtlər qovsa pişikləri
Canqurtaran hara
qaldı?!
Küləklərdən nəğmə
çəkən, -
Oxuyan vaxtları vardı.
Onların da bu şəhərdə
Yaşamaq haqları vardı.
Sırası elə seyrəlir
Bu şəhər keçəl görünür,
Hər ağacın kötüyündən
Ağarır əcəl görünür.
Yaşılını yığıb çöldən
Günəş kimi qürub edir.
Ağaclar tək özü getmir
Kölgəsin götürüb gedir.
Süfrə
Balalarımı unudub
şeirdən yapışanda
Gördüm balalarım
ətini yedi.
Şeiri buraxıb
balaları tutanda
şeir mənim
ətimi yedi
Məmməd Dəmirçioğlunun rəsmi
Mən Məmmədi görən kimi
Yada Akif Səməd düşür.
Aradakı dostluq üçün
Ona ayrı rəhmət düşür.
Əgər İncə bostan olsa,
Bir yaxşı tağı Məmməddi.
Bir dost kimi gözümüzün
Qarası, ağı Məmməddi.
Çəkdiyi sənnən danışır, -
Çəkdiyi şəkil diridi.
Mən onnan çox danışmıram,
Ruhumun söhbət yeridi.
Novxanıda məhləsi var,
Yol çəkib, ağac əkibdi.
Mən oğuza oxşayıram,
Qağam qıpçağa çəkibdi.
Bir albom portret çəkib
Kim qaldı, kimi çəkmədi?!
İncədən hamını çəkdi,
Mənim şəklimi çəkmədi.
4-ü iyul ad günündü,
süfrə açmaq xərci durur.
Mən Məmmədə şeir yazdım,
Mənə şəkil borcu durur.
Məsiağanın şeiri
1
Hər görüşdə - girəvədə
"Təzə nə var" soruşur.
Elə soruşur - elə bil
bağbandan bir tamarzı
təzə nübar soruşur.
Vay o gündən əlim boş ola, -
gözü qırımımdan
bir şey almaya,
Qara bulud olur,
sifətinə çən gəlir,
Çay içiriksə,
çayı yerə qoyur,
Yemək yeyiriksə, çəngəli.
Deyirəm, ay Məsi,
ay Pir olmuş,
əgər qabımda bir şey varsa,
bu qələm, bu baş durur
Əl çəkmir zalım
pişiyimi ağaca dırmaşdırır.
2
Get o dosta, şeirim,
Çoxdandı gözə dəymir,
"Gördüm" deyən də yoxdu.
Gilənar sovulandan,
Alma dəyəndən yoxdu.
Get o dosta, şeirim,
Bəlkə, bu axşam o da
elə mən kimi qərib.
Sənə görə o məni
ağ yuyub, qara sərib.
Get o dosta, şeirim,
Tanış ev, tanış ocaq.
O səni görən kimi
eynəyi geri basıb
oxuyub qımışacaq.
Get o dosta, şeirim,
Məsimiz dost sanbalı,
Məsimiz dost ağırı.
Ürəklər bənd olan tel
Ağappaq dost cığırı.
Var o dosta, şeirim.
Yalquzaq
Ov adına sözü qovdu,
Tək sözə qanı qaynadı.
Hər bir şair yalquzaqdı,
Ölən sevgili - dünyadı.
Zəng
Laçın -
həsrətin bir ucu
Oğuldərə,
bir ucu Güləbird.
Laçın -
Tanrı müəllim olduğu
sinif otağı,
Hamımız
dərsə gecikən şagird.
Ayrılıq
Ovçuya tuş gəlmiş
ov kimi ürküb,
Üz-üzə gələndə
gendən gedirsən.
Sən mənim o qədər
özüm olmusan
Gedirsən -
hələ də məndən gedirsən.
Kim ölə, kim qala
Ədan elə kəsir, qılınc yalandı,
Qılıncı arxayın qına qoymusan.
Yanmış, əvvəl-axır çıxacağın var,
Vallah, sən özünü qana qoymusan.
Bu gün əziz gündü, cümədi sabah,
Əziz gün qan salma, sayılar günah
Kim ölə, kim qala - Allaha pənah!
Yenə zülflərini yana qoymusan.
İlham, isinmədi istinə sənin,
Əldə bıçaq duram qəsdinə sənin, -
Qanımı tökərəm üstünə sənin, -
Deyərlər, bəzənib xına qoymusan.
Dar ağacı
Dünyanın malında
gözümüz yoxdu,
Könül tək sevginin
yalavacıdı.
Boynumuza düşən
sevgi kəndiri,
Sevilən hər qadın
dar ağacıdı.
Bülbül
Sən demə, gül üçün can üzən quşun
Naləsi kədərin şövqüdü, bülbül.
Mənimki kədərli şeirlər yazmaq,
Səninki yanıqlı şərqidi, bülbül.
Haqqın biz tərəfdən kəsildi rəddi,
Sevincim kədərin yanında pərtdi.
Gah təzyiqim yendi, gah ödüm artdı,
Bir yandan ciyərim bərkidi, bülbül.
Sevda can evinin şah damarıdı,
O həm yox,həm də ki, yoxdan varıdı.
Desələr: çəkdiyin nədən sarıdı,
De bizə çəkdirən sevgidi, bülbül.
Qırılan ağaclara elegiya
1
Hər gecə baltalar
çarxa verilən,
Hər səhər ağacı
kəsilən şəhər.
Hər kəsilən ağac boyu
əli Allah ətəyindən
üzülən şəhər.
2
Gör nə vaxtdı qara bayram,
Qara aydı ağaclara.
Üstə amanat yuvalar,
Kimlər qıydı ağaclara?!
Kimsə acımadı belə,
Vecinə heç kəs almadı.
Kölgə saldıqları şəhər
Onlara kölgə salmadı.
Balta səsinə diksinib
Ağaclar yol boyu ağlar.
Sərvi, zeytunu, çinarı
Ocaqda qol-boyun ağlar.
Şamları doğrayan kişi
Evinə hanbala gəzir.
Qurduqları yuvaları
Quşlar ana-bala gəzir.
Asfalta aşanda gördüm,
Gördüm nə təhər
yıxılır.
Hər yıxılan ağac ilə
Yıxılır, şəhər yıxılır.
Çıxmaz Bakının
yadından,
Ürəyində yara qaldı.
İtlər qovsa pişikləri
Canqurtaran hara
qaldı?!
Küləklərdən nəğmə
çəkən, -
Oxuyan vaxtları vardı.
Onların da bu şəhərdə
Yaşamaq haqları vardı.
Sırası elə seyrəlir
Bu şəhər keçəl görünür,
Hər ağacın kötüyündən
Ağarır əcəl görünür.
Yaşılını yığıb çöldən
Günəş kimi qürub edir.
Ağaclar tək özü getmir
Kölgəsin götürüb gedir.
Süfrə
Balalarımı unudub
şeirdən yapışanda
Gördüm balalarım
ətini yedi.
Şeiri buraxıb
balaları tutanda
şeir mənim
ətimi yedi
Məmməd Dəmirçioğlunun rəsmi
Mən Məmmədi görən kimi
Yada Akif Səməd düşür.
Aradakı dostluq üçün
Ona ayrı rəhmət düşür.
Əgər İncə bostan olsa,
Bir yaxşı tağı Məmməddi.
Bir dost kimi gözümüzün
Qarası, ağı Məmməddi.
Çəkdiyi sənnən danışır, -
Çəkdiyi şəkil diridi.
Mən onnan çox danışmıram,
Ruhumun söhbət yeridi.
Novxanıda məhləsi var,
Yol çəkib, ağac əkibdi.
Mən oğuza oxşayıram,
Qağam qıpçağa çəkibdi.
Bir albom portret çəkib
Kim qaldı, kimi çəkmədi?!
İncədən hamını çəkdi,
Mənim şəklimi çəkmədi.
4-ü iyul ad günündü,
süfrə açmaq xərci durur.
Mən Məmmədə şeir yazdım,
Mənə şəkil borcu durur.
Məsiağanın şeiri
1
Hər görüşdə - girəvədə
"Təzə nə var" soruşur.
Elə soruşur - elə bil
bağbandan bir tamarzı
təzə nübar soruşur.
Vay o gündən əlim boş ola, -
gözü qırımımdan
bir şey almaya,
Qara bulud olur,
sifətinə çən gəlir,
Çay içiriksə,
çayı yerə qoyur,
Yemək yeyiriksə, çəngəli.
Deyirəm, ay Məsi,
ay Pir olmuş,
əgər qabımda bir şey varsa,
bu qələm, bu baş durur
Əl çəkmir zalım
pişiyimi ağaca dırmaşdırır.
2
Get o dosta, şeirim,
Çoxdandı gözə dəymir,
"Gördüm" deyən də yoxdu.
Gilənar sovulandan,
Alma dəyəndən yoxdu.
Get o dosta, şeirim,
Bəlkə, bu axşam o da
elə mən kimi qərib.
Sənə görə o məni
ağ yuyub, qara sərib.
Get o dosta, şeirim,
Tanış ev, tanış ocaq.
O səni görən kimi
eynəyi geri basıb
oxuyub qımışacaq.
Get o dosta, şeirim,
Məsimiz dost sanbalı,
Məsimiz dost ağırı.
Ürəklər bənd olan tel
Ağappaq dost cığırı.
Var o dosta, şeirim.
Yalquzaq
Ov adına sözü qovdu,
Tək sözə qanı qaynadı.
Hər bir şair yalquzaqdı,
Ölən sevgili - dünyadı.
Zəng
Laçın -
həsrətin bir ucu
Oğuldərə,
bir ucu Güləbird.
Laçın -
Tanrı müəllim olduğu
sinif otağı,
Hamımız
dərsə gecikən şagird.
Ayrılıq
Ovçuya tuş gəlmiş
ov kimi ürküb,
Üz-üzə gələndə
gendən gedirsən.
Sən mənim o qədər
özüm olmusan
Gedirsən -
hələ də məndən gedirsən.
Kim ölə, kim qala
Ədan elə kəsir, qılınc yalandı,
Qılıncı arxayın qına qoymusan.
Yanmış, əvvəl-axır çıxacağın var,
Vallah, sən özünü qana qoymusan.
Bu gün əziz gündü, cümədi sabah,
Əziz gün qan salma, sayılar günah
Kim ölə, kim qala - Allaha pənah!
Yenə zülflərini yana qoymusan.
İlham, isinmədi istinə sənin,
Əldə bıçaq duram qəsdinə sənin, -
Qanımı tökərəm üstünə sənin, -
Deyərlər, bəzənib xına qoymusan.
Dar ağacı
Dünyanın malında
gözümüz yoxdu,
Könül tək sevginin
yalavacıdı.
Boynumuza düşən
sevgi kəndiri,
Sevilən hər qadın
dar ağacıdı.
Bülbül
Sən demə, gül üçün can üzən quşun
Naləsi kədərin şövqüdü, bülbül.
Mənimki kədərli şeirlər yazmaq,
Səninki yanıqlı şərqidi, bülbül.
Haqqın biz tərəfdən kəsildi rəddi,
Sevincim kədərin yanında pərtdi.
Gah təzyiqim yendi, gah ödüm artdı,
Bir yandan ciyərim bərkidi, bülbül.
Sevda can evinin şah damarıdı,
O həm yox,həm də ki, yoxdan varıdı.
Desələr: çəkdiyin nədən sarıdı,
De bizə çəkdirən sevgidi, bülbül.