Elsevər Məsim
  
   Səttarın qanadları var...
  
   Bu dəli dünyanın sevgisini mən,
   Duyandan özüm də olmuşam dəli.
   Qaranquş şəklində yaşasam nə qəm,
   Amma insan ağlım yerində bəlli.
  
   Deyirəm qaranquş olaydım, amma
   Öz insan ağlımda qalaydım yenə
   Gölgəsi də gözəldi bu gül ağacın
   Alacəhrə nəğməsin oxuyan yerdə.
  
   Öz insan ağlımı saxlasam da mən,
   Qaranquş nəğməsi deyə bilmərəm.
   Qaranquş nəğməsi söyləmək üçün,
   Qaranquş ürəyi oldu sinəmdə.
  
   Qaranquş ürəyi olsa sinəndə,
   Rəssam təbiətli olarsan sən də.
   Rəssam təbiətli adamlar kimi,
   Uçarsam səmanın ənginliyində.  

  Quş ürəyim yoxdu heç birimizdə,
   Rəssamların qanadını görə bilmərik.
   Səttar quş qanadı aça bilmişdi,
   Susuz yer qoynunda gül bitirəndə.
  
   * * *
   Səttarın əllərində,
   hamının qəlbində bir zümzümə var,
   hamı bir nəğməni oxumur niyə?
   Göyərçin səhərdən qonub budağa,
   Qafqazlı dilində məhəbbət deyə.
  
   Tanışdı dünyanın nəğmələri də,
   Tanışdı quşların ruhları kimi.
   Ən gözəl nəğməni oxuyan yerdə,
   Ən gözəl şairin ruhu dincəldi.
  
   * * *
   Könül budaq olaydı,
   O nur quş tək qonaydı
   O budağa bir zaman
   Nur üstə nür tək qonan.
   Yarpaq-yarpaq solaydı,
   Pislikləri dünyanın.
   Çiçək-çiçək açılaydı,
   Yaxşılıqlar dünyada.
  
   Dünya kimə yar oldu,
   Kimə ahu-zar oldu.
   Kimin üçün dar oldu -
   Bilmək olmaz dünyada
   Onu bəlkə röyada
   görə bilərsən, ancaq
   ayılarkən quş kimi
   qaranlıq bir budaqdan.
   Uçarsan min ilin
    deyil,
   bircə günün sürətiylə
   Mümkün olmaz əsla
    yenə,
   bircə ana çatmağa?
  
  
   Kəpənək tək uçarsan
  
   Odu oda döndərən
    qüvvəm olmasa da olar,
   iblis olmaq istəmirəm
    onsuz da.
   Odu su tək söndürən
   qüvvə olmaq istərdim,
    çətin deyil, amma
    peyğəmbər də olmasan
    peyğəmbəri andıran
    ürəyin olsun barı.
   O səni bir quş kimi
   budaqlardan
    budaqlara qondurar,
   Kəpənək tək uçarsan
   gözlə qaş arasında.
   Gözün kəpənək olar,
   qaşın kəpənək olar.
   Uçar-uçar, hey uçar,
   Qəlbin ruh dünyasında
   gözəllik rəmzi olar...
   Əgər insan özünü
   İlahiyə bağlasa,
   hər şey sözsüz mümkün olar?!
  
   Quş yuvasını axtarır
  
   Quş qonduğu
   budağı unutsa da,
   yuvanı unutmur
   Odur ki, ilk yuvasını
   axtara-axtara
   budaqdan-budağa qonur.
   Kaş insan da həyatda
    belə olaydı,
   şöhrətlənmiş adamların
    son məzarı
   Fəxri xiyaban yox,
   İlk dəfə doğulduğu
    doğma kəndi olaydı...
   Məzarına öz doğma
   ana kəndinin
   yağışı yağaydı,
    başı üstə öz ana kəndinin
   buludu dolanaydı.
   Quşun bir həqiqət yavrusu kimi
   ruhu sakit olaydı,
   budağına çox sakitcə qonaydı -
   yuvasını sakitcə axtaraydı.
  
   * * *
   «Ağcaqanadı belə misal çəkməkdən çəkinməz Allah» (Quran ayəsi)
  
   Həqiqəti anlamaq
    asan olsaydı,
   hamı müsəlman olardı.
   Göy üzündən yağış deyil,
    daş yağardı
   bu günahlar qarşısında
    Tanrının bizə
    rəhmi olmasaydı,
   bəxtimiz bir yarpaq kimi -
    çiçək kimi solardı
    budağında.
   Həqiqəti duymaq -
   anlamaq da belə,
   Onu ürəkdən duymaq
    asan olsaydı,
   necə də gözəl olardı.
   Ancaq bu heç də
    çətin deyil dünyada,
   həqiqəti duymaq
    asandı inan,
   bizi hər gecə namaza çağıran
   Ağcaqanada baxsan?!